Donderdagaand 26 Julie 2012

Een van die pragtige prente wat Piet vir ons gesamentlike sprokiesboek gemaak het

En nou dink ek heeltyd aan 'n ander soort einde. Op die ou end eers vanaand die geredigeerde vertaling teruggestuur want ek kon net nie daarop konsentreer nie, treur al 2 dae lank oor die tragedie wat my vriend Piet die prentjiemaker getref het. Soms het selfs ons woordmakers nie woorde nie. Ek kan hom nie troos nie. Niks of niemand kan hom troos nie.

Intussen treur Mia oor haar katjie wat weg is van ons Maandag van Lourmarin/Manosque teruggekom het en ek probeer aanmekaar troos en sê, jy weet, katte verdwyn soms dae lank en daag dan weer op, ons ouer Kosi-kat het al vir 3 dae op 'n slag verdwyn, en kyk net, hier's sy steeds... Maar ek begin self vrees dat die jonger Chosi nie gaan terugkom nie. En dan wil ek ook vir haar sê daar's veel erger ellendes as 'n kat wat wegraak, dink net aan Piet wie se hele gesin op een slag uitgewis is, maar ek weet dit sal nie háár hartseer minder maak nie. Vir haar, op hierdie oomblik, is die verlore katjie die ergste voorstelbare ellende.

Besef nou dat my vriend Koos gesterf het net voordat ek in alle erns aan hierdie storie begin skryf het; en net voordat die ms eindelik drukkers toe gaan (volgende week, het Riana gesê?), sterf my vriend Piet se vrou en kind. Asof die hele storie so tussen hakies van verlies geskryf is.