Benut
toe vanmiddag die skaars wintersonskyn en lieflike (windlose!) dag om
'n lang ent te gaan stap terwyl ek die laaste sin van die 1992-hfstk
bepeins. Was dit Nietsche wat gesê het jy moet nooit enige gedagte
vertrou wat by jou opkom terwyl jy nie aan die stap is nie? Of die
beste gedagtes kan net opkom terwyl jy stap? Hoe ook al, ek wil dit
weer beaam.
Die
hstk het betreklik moeiteloos gevloei, maar ek was nie tevrede met
die slot nie, en terwyl ek so stap, sien ek skielik die laaste sinne
voor my. 'Dis waar ons gebore is, soos Martine altyd beweer het, en
dis waar ons wil doodgaan. Haar wens sou waar word, gouer as wat sy
sou wou.' Sal heelwaarskynlik nog edit, dalk selfs heeltemal wegdoen daarmee,
maar danksy hierdie 2 sinne wat so kaplaks in my skoot geval het,
besef ek toe dis nie net Martine wat gaan sterf nie. That was a given
right from the start. Maar Karel sal ook moet doodgaan. 
Nie langsaam en lydend aan 'n terminale siekte soos Martine nie, maar vinnig en waarskynlik gewelddadig. Slagoffer van misdaad in die Nuwe SA? Want dan sal Tina waarlik 'n weeskind word – en dus meer gereed, meer oop van gemoed, om haar oorblywende biologiese familie te aanvaar. Selfs in 'n ander land te gaan soek.
No comments:
Post a Comment